Casting

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 21/06/2009

Τώρα που το Νέο Μουσείο Ακρόπολης άνοιξε τις θύρες του στο κοινό θα ήθελα να σας αφηγηθώ μία παλιά ιστορία.

Ας μεταφερθούμε νοερά στην αίθουσα συσκέψεων του ΥΠΠΟ στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Όλη η ιεραρχία του υπουργείου μαζεμένη.

Η Μελίνα φορώντας μπλουτζίν και έχοντας βγάλει τα παπούτσια της, άρχισε να ρωτάει έναν-έναν:

- Πως λέτε να προχωρήσουμε;

Έφτασε και η σειρά να ρωτήσει και την "μικρή".

Η "μικρή" ήταν σύντμηση του όρου "αυτή η μικρή που έχουμε στα Μουσεία".

Και δεν είχε άδικο.

Όταν η Μελίνα την ανέσυρε από τον "σωρό" των νέων υπαλλήλων του ΥΠΠΟ και την προήγαγε σε προϊσταμένη της Διεύθυνσης Μελετών Μουσείων, η "μικρή" μόλις είχε κλείσει τα τριάντα.

Είχε ακούσει ότι η "μικρή" είχε μπει πρώτη στη Σχολή των Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και αυτό για την Μελίνα μέτραγε.

- Κυρία υπουργέ, άρχισε η "μικρή", με το νομικό πλαίσιο που λειτουργούμε θέλουμε τόσο χρόνο για προκήρυξη μελέτης, τόσο για την εκπόνησή της, τόσο για τα οικονομικά τεύχη, τόσο για τις εγκρίσεις από το ΚΑΣ, τόσο για την δημοπρασία, τόσο για την σύμβαση με τον εργολάβο...
Τελικά, πριν από δύο χρόνια μην περιμένετε να ξεκινήσει το έργο.

Η υπουργός δεν έδειξε καθόλου ευχαριστημένη.

Το ήθελε το κτίριο Βάιλερ έτοιμο, αν ήταν δυνατόν χθές.

Είχε, βλέπετε, βάλει σαν στόχο Νέο Μουσείο για τα Μάρμαρα αλλά με δύο ήδη αποτυχημένους πανελλήνιους διαγωνισμούς, ένα κάρο φορείς και ενδιαφερόμενους λυσσαλέα αντιμαχόμενους, νομικά προβλήματα, διαδικασίες απολωτριώσεων, από που να το πρωτοπιάσει.

Η ανακαίνιση των "στρατώνων στου Μακρυγιάννη", όπως ήταν γνωστότερο το κτίριο Βάιλερ την εποχή εκείνη, προωριζόταν να γίνει, όπως λέμε στον κινηματογράφο, ένα "δοκιμαστικό".

Πως θα "έγραφαν" άραγε όλοι αυτοί οι "γραφειοκράτες" του ΥΠΠΟ στο σελουλόιντ;

Πριν τους κάνει κάστινκγ για την υπερπαραγωγή, ήθελε να τους δεί σε μία μικρού μήκους.

Δύο χρόνια όμως για ν' αρχίσουν οι εργασίες ήταν, επιεικώς, απαράδεκτο.

Αλλά πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ενάντια στην καρικατούρα του γραφειοκράτη εμφανίζεται, σαν από μηχανής θεός, αυτός που "δίνει λύσεις".

Έτσι λοιπόν ο "δίδων λύσεις" πήρε τον λόγο και είπε:

- Εμείς στη Εφορεία έχουμε διαφορετικό νομικό καθεστώς, μπορούμε να κάνουμε το έργο με τη μέθοδο της αυτεπιστασίας.

- Και πότε μπορείτε ν' αρχίσετε, τσίμπησε η Μελίνα.

- Αν μας δώσετε τα λεφτά, αύριο.

- Ξεκινάτε αύριο. Οι Οικονομικές Υπηρεσίες να μου φέρουν να υπογράψω ότι χρειάζεται. Τελειώσαμε.

Αλλά τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνον στον κινηματογράφο. Όχι στο δημόσιο....

Έτσι δύο χρόνια αργότερα και αφού στο μεταξύ δεν είχε μπει ούτε καρφί στο κτίριο, η Μελίνα, χωρίς συσκέψεις και φανφάρες, φώναξε την "μικρή" και της είπε:

- Φτιάξε το Βάιλερ όπως ξέρεις.

Και μερικά χρόνια αργότερα μετακόμιζε ο κόσμος στο ανακαινισμένο κτίριο του Μακρυγιάννη.

Ήταν το "δοκιμαστικό" του Νέου Μουσείου Ακρόπολης.

Και έτσι η "μικρή" εξασφάλισε καλό ρόλο στην υπερπαραγωγή.

Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του μετά από 20 χρόνια υφυπουργού Πέτρου Τατούλη έπαιξε την "ψυχή του έργου" (tatoulis.blogspot.com)

Βέβαια, πολύ-πολύ αργότερα έπαιξε και το "θύμα" στο ερωτικο-πολιτικο θρίλλερ "Η συμβασιούχος και ο Χρηστάρας", αλλά όπως αντιλαμβάνεσθε δεν μπορεί κάποια να παίζει αιώνια την ενζενύ.

Όλοι οι "ηθοποιοί" όταν μεγαλώνουν παίζουν πιο κλασσικούς ρόλους.

Αλλά όταν έχεις "παίξει" όλη την γκάμα από Μελίνα-Ντασέν μέχρι και Χρηστάρα, έχεις διανύσει όλη την απόσταση από το συν άπειρο στο πλην.

Τα έχεις δει όλα.

Το να βλέπεις στα εγκαίνια να σε "ξεναγεί" μία κολλητή του Σαμαρά, που έσκασε μύτη τον προηγούμενο μήνα, δεν λέει τίποτα μπροστά στον έναν, μοναδικό και ανεπανάληπτο Χρηστάρα. Καλή του ώρα.

Για την αφήγηση

Ν.Μ.